یک مثالی از هواپیما که بسیار الهام بخش‌ است

وقتی مهماندارها آموزشهای لازم برای ایمنی پرواز رو ارائه میدهند میگویند:

“به محض تغییر اکسیژن اول ماسک خود را بگذارید سپس ماسک کودکان را”

واضح است اگر اول ماسک خود را نگذارید بیهوش می شوید و کودکتان هم بیهوش خواهد شد.

ما اگر خودمان حس و حال خوبی نداشته باشیم، اگر برای حال خوب خودمان تلاش نکنیم چگونه انتظار داریم بتوانیم روی اطرافیانمان تاثیرگذار باشیم؟!!

گاهی افراد فقط قصد دارند حال بقیه را خوب کنند، دنیای درونی خودشان به شدت آشفته است، حال روحی شان اصلا خوب نیست ولی معتقدند نباید حرفی زد، باید حفظ ظاهر کرد و به اصطلاح صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشت تا دیگران نفهمند و همیشه لبخند به لب در حال پاسخ به نیازهای دیگران هستند و سعی میکنند از هیچ کمکی به بقیه دریغ نکنند

و حتی گاهی آنقدر مهرطلب می شوند که نمی توانند به دیگران نه بگویند چون می ترسند خاطر دیگران مکدر شود و یا دیگران آن ها را رها کنند و حتی نمی توانند از دیگران در خواستی داشته باشند چون نگرانند باری بر روی دوش دیگران بگذارند ولی به این مساله اصلا توجه نمی کنند که اگر حال شما خوب نباشد و دائم در حال سرویس دادن به بقیه باشید در دراز مدت دچار افسردگی و کناره گیری از بقیه می شوید و در افکاری چون چرا دیگران به من هیچ اهمیتی نمی دهند؟ بشکنه این دست که نمک نداره؟ این همه در حقشون خوبی کردم چرا جبرانش نکردن و … غرق خواهید شد و مقصر دیگران نیستند چون شما هیچ وقت از آن ها خواسته ای نداشته اید که آن ها اجابت کنند

پس مواظب حال خوب خودتون باشید و بعد به حال خوب بقیه فکر کنید

حال خوب شما فقط به خود شما و افکار و باورهایتان بستگی دارد.
شاهکار هنری منحصر به فرد خودتان را فقط خود شما می توانید خلق کنید و برای این کار حتما لازم است خودتان را با باورهای سازنده و محکم سرشار کنید.

برای اینکه بتوانیم خانواده ای سالم داشته باشیم و اطرافیانمان هم از ما تاثیر مثبت بگیرند، اول باید حال خودمان راخوب کنیم.

کانال تلگرامی عشق پول،دنیای تجارت کلیک کنید

افتادن در دام خطای هزینه‎‎ی هدر‎رفته

فیلم افتضاح بود. بعد از یک ساعت، در گوش همسرم گفتم "پاشو برویم خانه". گفت "بهیچ‎وجه. قرار نیست سی دلارمان را دور بریزیم." با اعتراض گفتم "این توجیه درستی برای ماندن نیست. چه بمانیم و چه برویم، سی دلار را خرج کرده‎ایم. این عامل نباید در تصمیم ما نقش داشته باشد."

روز بعد، در یک جلسه‎ی بازاریابی شرکت کردم. چهار ماه از شروع فعالیت کمپین تبلیغاتی می‎گذشت. حتي یکی از اهداف‎مان نیز محقق نشده بود. به نظر من بهترین راه، انصراف از کمپین بود اما مدیر تبلیغات با اصرار می‎گفت "ما سرمایه‎گذاری زیادی برایش انجام داده‎ایم. اگر الان متوقفش کنیم، یعنی همه‎ی این هزینه ها بی‎دلیل بوده." او هم یکی از قربانی‎های خطای هزینه‎ی هدر رفته است.

سرمایه‎گذاران اغلب قربانی این خطا هستند. بیشتر وقت‎ها، تصمیم‎های تجاری‎شان را براساس قیمت خرید می‎گیرند. آن‎ها می‎گویند: "پول زیادی به خاطر این سهام از دست داده‎ام، الان نمی‎توانم بفروشمش." به شکل طنزآمیزی، هر چه سهامی ضرر بیشتر بدهد، سرمایه‎گذاران، تمایل بیشتری برای نگه‎داشتنش دارند.

کنکورد، نمونه بارز یک پروژه‎ی ناموفق دولتی است. هر دو طرف قرارداد (بریتانیا و فرانسه) از مدت‎ها قبل می‎دانستند تجارت این هواپیمای مافوق صوت هرگز به صرفه نبوده، اما کماکان به صرف مبالغ هنگفت ادامه دادند، شاید فقط برای حفظ ظاهر. به همین دلیل، اغلب خطای هزینه‎ی هدر رفته را اثر کنکورد هم می‎نامند.

تاریخ ارسال پست: 22 / 10 / 1395 ساعت: 12:23 قبل از ظهر
برچسب ها : افتادن در دام خطای هزینه‎‎ی هدر‎رفته,هزینه هدر رفته,سی دلارمان,حلسه بازاریابی,کمپین تبلیغاتی,سرمایه گذاران,پروژه ناموفق,هواپیما,تصمیم تجاری شان,سرمایه گذاران,سهام,کسب و کارهای سنتی,بازاریابی و تبلیغاتی سنتی,تبلیغات دیجیتال,کسب و کار,,

در یک روز بسیار آفتابی اگر ذره بین را متحرک نگهدارید،ذره بین پرقدرت کاغذ را نمی سوزاند.اما اگر آن را متمرکزحفظ کنید،کاغذ آتش خواهد گرفت.این امر مربوط به قدرت تمرکز است.

مردی مسافرت می کرد و سر یک چهارراه توقف کرد.از یک پیرمردسوال کرد:این راه به کجا می رود؟پیرمرد از او پرسید:شما کجا می خواهی بروی؟مرد پاسخ داد:من نمی دانم.پیرمرد گفت:پس هر راهی را می خواهی انتخاب کن.چه تفاوتی دارد؟وقتی ما نمی دانیم به کجا می خواهیم برویم هر راهی ما را به آنجا می برد.

فرض کنید شما بازی فوتبال داریدومشتاقانه برای بازی کردن آماده می شوید.اما کسی دروازه را برداشته است.برای بازی شما چه اتفاقی می افتد؟هیچ چیزی باقی نمانده است.چه طور شما امتیازها را محاسبه می کنید؟اشتیاق بدون جهت مانند ترکیب اشتغال زا است و به ناکامی منجر می شود.اهداف،جهت را معین می کنند.

آیا شما تا به حال در یک قطار یا هواپیما نشسته اید.بدون این که بدانید کجا می خواهید بروید؟پاسخ به طور آشکار منفی است.پس چرا مردم بدون داشتن هدف زندگی می کنند؟

تا به حال به این فکر کردید که چرا پرتقال سیب از چین با کشتی و هواپیما می یاد کیلویی هزار اما همون پرتقال و سیب از باغ عباس آقا می یاد کیلویی شش هزار؟

این نه به خاطر ارزونی نیروی کار چینه و نه به خاطر قدرت اقتصادی بالای چین. همش به خاطر دامپینگ هستش.

دامپینگ چیست؟!

الآن توضیح می دم.

یک فروشگاه زنجیره ای را تجسم کنید. بسیار بزرگ. بسیار شیک. وارد محله ای می شود. محله ای با مردمانی از طبقه متوسط. نبش اصلی ترین چهار راه محله، زمینی به وسعت 10 هزار مترمربع را می خرد. آن را در هفت طبقه می سازد. با پله برقی، آینه ها و لامپ های زیبا.

خوشحالید نه؟
فروشگاه شروع به کار می کند. تعداد زیادی از اهالی محل را هم استخدام می کند. ولی فقط چند ساعت در هفته. مثلا روزی یکی دو ساعت. چه خاصیتی دارد؟ روشن است که وقتی خانم خانه دو ساعت در فروشگاهی که با آن همه زلم زیمبو و رعایت قواعد مارکتینگ چیده شده کار می کند، خرید روزانه اش را هم از همانجا انجام خواهد داد. بخصوص که قیمت ها هم پائین تر از عباس آقای میوه فروش و حسین آقای پارچه فروش است. حتی پائین تر از قیمت تمام شده! به این می گویند دامپینگ! جالب اینکه خانم عباس آقا هم میوه اش را تازه از همان فروشگاه می خرد. چرا؟ چون عباس آقا سالها هرچه میوه بد داشته که کسی نخریده بوده به منزل آورده. الان خانم عباس آقا خودش دارد کار می کند. با حقوق خودش حسرت سالیان را از دلش در می آورد.

چند ماهی گذشته. کار و بار عباس آقا و حسین آقا خراب است. درآمدشان اجاره مغازه شان را هم در نمی آورد. شاگرد مغازه اخراج می شود و می رود در فروشگاه زنجیره ای استخدام می شود. هفته ای 10 ساعت. ولی حقوق ساعتی اش بالاست. این حقوق ساعتی آنچنان توقع او را بالا برده که جای دیگری نمی تواند کار پیدا کند.
دو سال گذشته.

عباس آقا در شرف ورشکستگی است. آخرین مقاومت ها را کنار می گذارد و مغازه را تعطیل می کند. او نیز به فروشگاه زنجیره ای می رود و زیر دست شاگرد سابقش که حالا یکی از انباردارهای فروشگاه است استخدام می شود. همسرش اما اخراج شده است. چون انتظار داشته بعد از دو سال حقوقش یا دست کم ساعت کارش اضافه شود.

چهار سال گذشته است. صاحب مغازه عباس آقا دو سال است اجاره ای نگرفته است. از وقتی عباس آقا مغازه اش را خالی کرده یکی دو مستاجر عوض کرده که هیچکدام بیش از یکی دو ماه دوام نیاورده اند. کاسبی نیست. مغازه ها را به قیمت ارزانی می فروشد به یک بساز و بفروش.

سال پنجم دیگر محله مردمانی از طبقه متوسط ندارد. حسین آقا و شاگردش هر دو کارگر ساختمانی هستند. قیمت های فروشگاه زنجیره ای بالاست. سود هشتصد درصدی روی قیمت تمام شده کالا عادی است. فروشگاه حقوق ساعتی را کم کرده. تعداد بیشتری را با ساعت های کمتر استخدام کرده است.

سال هفتم. فروشگاه محله را به خاک سیاه نشانده. کسی دیگر در آن محله پس اندازی ندارد. فروشگاه کالاهایش را به سایر شعبه ها انتقال می دهد. این شعبه تعطیل است. مردم فقیر منطقه قدرت خرید از چنین فروشگاه باکلاسی را ندارند!

این اتفاقی است که هر روز در آمریکا می افتد. صاحب فروشگاه همان یک درصد است و ساکنین محله همان 99 درصد. فقرا فقیرتر و پولدارها پولدارتر می شوند. شهردارهای مناطق و شهرهای کوچک هر روز با التماس از مردم می خواهند که به جای خرید از فروشگاه های عظیم، از بیزینس های محلی (عباس آقا و حسین آقا) خرید کنند. ولی اغلب مردم با همین طرز فکر شما خریدشان را از غول های بزرگ انجام می دهند. شیک. ارزان!

از خودتان بپرسید چرا اروپا غول های آمریکایی مثل والمارت را محدود کرده؟ جالب اینکه به دلیل همین محدودیت متهم به کمونیست بودن و مخالفت با تجارت آزاد هم می شود.
نه دوست عزیز. هرکه ارزان می فروشد برای رضای خدا ارزان نمی فروشد!

اگر چین سیب و پرتقالش را با ضرر وارد کشورتان می کند و ارزانتر از باغدار شما می فروشد برای این است که می خواهد باغدار باغش را نابود کند و ویلا بسازد. اگر چین پیراهن مردانه را در تهران می فروشد 5000 تومن و شما برای دوختن همان پیراهن باید 10 هزار تومن مزد بدهی، فقط به دلیل ارزانی نیروی کار چینی نیست! بلکه دارد دامپینگ می کند! قضیه خیلی ساده است.....

لطفاً کالای ایرانی بخرید تا وضع کشور بد نشه مثل محله عباس آقا.